In september 2018 besloot ik tijdelijk even te stoppen met mijn praktijk. Er was werk aan de winkel bij mezelf. Geen idee hoe lang ‘even’ zou duren maar ik diende stil te gaan staan. Echt stil staan. Ik kon geen stap meer verzetten. Het verlies van mijn lieve broer door suïcide het jaar daarvoor klopte steeds harder op mijn deur.

Het eerste jaar rouwen was in een soort mist aan mij voorbij getrokken. En nu die mist een beetje optrok werd het besef voor mij steeds duidelijker dat dit nu toch echt wel heel erg definitief was. Ik heb de deur, eerst heel voorzichtig op een klein kiertje, open gezet en heb mijn verlies aangekeken. En hoe begrijpelijk ik het nog steeds vind, omdat hij het leven zo vaak zo ingewikkeld vond. Hoe moeilijk het voor mij tegelijkertijd was om te wennen aan mijn nieuwe rol in mijn systeem en het daarbij pijnlijk ontbreken van mijn broer. Want als ik naast me keek stond hij daar niet meer, die leuke bijzondere en unieke broer. Allerlei emoties, ook lang verstopte, zijn in alle hevigheid langs gekomen. Ik heb ervaren dat rouwen lastig kan zijn en dat het hard werken is. Ieder rouwt op zijn of haar eigen unieke manier. Ook als je rouwt om het verlies van dezelfde persoon. Je bent niet alleen een geliefd iemand verloren maar ook een deel van jezelf. Je hebt het grotendeels zelf te klaren en ik heb het geluk ook mogen ervaren dat je het niet alleen hoeft te doen.

Ik heb professionele hulp gezocht. Ik heb mijn verhaal steeds opnieuw kunnen vertellen aan lieve mensen om mij heen met steeds weer een luisterend oor. Ik ben opnieuw gaan ordenen en herschikken. Ik ben weer meer gaan lopen en zo gaandeweg kon ik opnieuw afstemmen op wie ik nu ben. Door de rouw heen weer opnieuw verbinden. Op mijn rouw en verliesreis naar Madeira heb ik prachtige mensen ontmoet en heb ik waardevolle inzichten gekregen. Ik ben gaan herontdekken wat voor mij waardevol is, wat ik nodig heb en wat niet. Om mijzelf weer in de spiegel te herkennen en vooral ook weer te vertrouwen én lief te hebben. Het 'even' werd ruim anderhalf jaar en ik ga weer doen wat voor mij goed voelt en waar ik blij van word. Op zoek naar de vonk en het geluk. Ik zie dat elke dag de zon op komt ook naast het verdriet en het gemis, de liefde blijft.

Ik ben er weer klaar voor en de (voor nu digitale) deuren van mijn praktijk staan weer open. Er is wel iets veranderd waaronder een nieuwe naam en logo, met dank aan mijn liefste. Pascale de Vries Coaching is het vanaf nu en daar hoort ook een nieuwe website bij. Ik ben trots en dankbaar op wat ik heb bereikt de afgelopen tijd en ben weer klaar voor nieuwe cliënten om de verbinding aan te gaan met mijn hart en met mijn hoofd want dat is wat ik nog steeds heel graag doe! 

Voel je welkom!